Tradycyjni Żydzi utrzymują, że Juda ha-Nasi (Judah Książę) był jedynym redaktorem Miszny. Wyjaśnienie to zakłada, że istniała nieprzerwana linia myślenia rabinów, począwszy od Hillela (słynnego rabina z początku I wieku n.e.) przez Jochanana ben Zakkai i Akibę (innego rabina z czasów Bar Kochby) do Judy. Bardziej prawdopodobne jest, że Miszna jest dziełem więcej niż jednego pisarza. Miszna prawdopodobnie została skompilowana za czasów Judy jako patriarcha i książę i za to osiągnięcie zajmuje on centralne miejsce w historii.
Po fiasku Bar Kochby (132-135 n.e.) trudno przecenić znaczenie Judy dla palestyńskich Żydów. Skonsolidował ruch rabiniczny pod swoim przywództwem jako patriarcha i tym samym stał się czołowym rzecznikiem religijnym Żydów palestyńskich. Nawet babilońscy Żydzi, poza Imperium Rzymskim i pod perską satrapą, schronili się w jego cieniu. Pozycja polityczna, z której słynie, książę, osiągnęła apogeum pod jego rządami i udało mu się ją zinstytucjonalizować, przekazując tytuł (ha-Nasi) jednemu ze swoich synów.
Jego sukcesy z rodakami i okupującymi Rzymianami znajdują odzwierciedlenie w licznych opowieściach, które o nim krążyły. Legendy mówią, że był osobistym przyjacielem Antoninusa – prawdopodobnie późniejszego Septimusa Sewera, jeśli w opowieściach jest ziarno prawdy. Jego bogactwo również było bajeczne; źródła podają, że jego zarządca był bogatszy niż perski satrapa. Jednocześnie hojność i jałmużna — przynajmniej tak, jak mówi literatura rabiniczna — uczyniły z niego popularną postać wśród ubogich. Udało mu się złagodzić wrogość Żydów wobec Rzymu za zniszczenie Jerozolimy i jej Świątyni. Zlikwidował coroczny post upamiętniający zniszczenie Świątyni i anulował dekrety rabiniczne wymagające od Żydów z zagranicy wkładu w sprawy palestyńskie. Wynegocjował zwrot części ziemi Żydom, którą skonfiskowali Rzymianie. Ujednolicił także kalendarz żydowski i złagodził niektóre dyscypliny roku szabatowego. Znalazł sposoby radzenia sobie z wieloma przywódcami rabinów poprzez politykę kija i marchewki. Najpierw anulował część ich podatków, a potem odebrał im prawo wyświęcania nowych rabinów. Według takich salomońskich środków Talmud okrzyknął go pierwszym od czasów Mojżesza, który „połączył Torę i (polityczną) wielkość w jednym miejscu”. Ponieważ Miszna została napisana w dialekcie wyewoluowanym z późnego biblijnego hebrajskiego, ożywił hebrajski dla Żydów zarówno w Palestynie, jak i poza nią. Do dziś wśród wszystkich Żydów język hebrajski misznaicki jest dominującym językiem liturgii i modlitwy. Po śmierci jego grób stał się miejscem pielgrzymek wyznawców żydowskich. Żaden inny żydowski przywódca nie podbił tyle serc i umysłów rabinicznych Żydów. Żaden inny mędrzec nie był w stanie tak dobrze opanować ustnej Tory i zastosować jej w polityce swoich czasów. Jak żadna inna postać żydowska w późnej starożytności łączył przenikliwość polityczną z pobożnością religijną. Często w źródłach nazywany jest po prostu „rabinem” lub „księciem”.