7 sierpnia 1944 roku rozpoczęła się jedna z ważniejszych bitew II Wojny Światowej, po udanym desancie Aliantów w Normandii i stworzeniu tak zwanego drugiego frontu w owej wojnie.
Bitwa została stoczona pod francuskim miasteczkiem Falaise ,a głównym jej celem było przełamanie niemieckiego frontu znajdującego się w północnej Francji. Przedarcie się przez okopy wroga i dojście do lini Renu stało się nadrzędnym celem aliantów latem 1944 roku. W bitwie, u boku aliantów dzielnie walczyli również Polacy , konkretniej 1 Dywizja Pancerna dowodzona przez Gen. Stanisława Maczka. Plan operacji był prosty – okrążyć wojska Osi i uniemożliwić im jakąkolwiek obronę, jak również odciąć jedyną drogę ucieczki – w głąb Francji. Przez dwa pierwsze dni potyczki udało się wykonać to zadanie niemal do końca, został jednak ok.30 kilometrowy przesmyk , przez który Niemcy mogli bez problemu się wycofać. Finalne zaryglowanie tego przesmyku zostało powierzone 1 Dywizji Pancernej. Walka o rzeczone 30 kilometrów lądu toczyła się do 22 sierpnia, a szala zwycięstwa przechylała się raz na stronę Niemców , raz Aliantów. Znakomitym strategicznym posunięciem było zajęcie przez 3 Brygadę Strzelców miasteczka Chambois, przez które wycofywały się siły Wermachtu. W tym samym czasie inne polskie dywizje stoczyły zwycięski bój o wzgórze Mont Ormel i Wzgórze 262, co dało Aliantom wyśmienite pozycje obserwacyjne. Niemców stać było jednak na przeprowadzenie jeszcze jednego ataku. 2 Korpus pancerny SS zaatakował przyczółki zdobyte wcześniej przez Polaków, ci jednak zdołali je utrzymać aż do 21 sierpnia, kiedy to z pomocą ruszyły wojska kanadyjskie. Niektóre niemieckie dywizje zdołały wydostać się z ucisku pod Falaise ponosząc jednak straty sięgające 70%.