W latach 1942-1943 w drugiej wojnie światowej miał miejsce okres intensywnych walk na kontynencie afrykańskim. Wtedy to, 23 października rozpoczęła się druga bitwa pod El Alamein, pierwsza wygrana aliantów nad wojskami Rzeszy w tak zwanej Kampanii Pustynnej.
Biorąc za przykład pierwszą bitwę pod El Alamein, która skutecznie opóźniła działania Osi w Afryce, wraz ze zmianą dowództwa w brytyjskiej armii zdecydowano się uderzyć na Niemcy raz jeszcze. Głównodowodzącym został marszałek Bernard Law Montgomery, znany ze swojego znakomitego zmysłu strategicznego. W lecie 1942 roku Niemcy, szczególnie specjalnie przystosowani do działań na terenach pustynnych Afrika Korps doszli aż do Egiptu. Było to o tyle groźne dla aliantów o ile otworzyło Hitlerowi możliwość blokowania transportów płynących przez Kanał Sueski. Stąd też, dowódca Afrika Korps, Erwin Rommel zdecydował się przeprowadzić atak sądząc, że alianci nie będą w stanie skutecznie się obronić. Celem ataku stała się miejscowość Alam Halfa, ale uderzenie nie powiodło się. Obie strony okopały się w okolicach miasta czekając na posiłki. Wtedy to też marszałek Montgomery stworzył plan o kryptonimie „Lightfoot”. Polegał on na utworzeniu dwóch korytarzy przez pola minowe Osi, co pozwoliłoby na skuteczne przejście tamtędy sił pancernych. Dodatkowo cały brytyjski sztab dopilnował by przygotowania przed ostateczną bitwą były zarazem przegrupowaniem wojsk jak i całkowitym zmyleniem przeciwnika. Doszło nawet do budowy fałszywego rurociągu, który miał niejako wyprowadzić Niemców w pole. Zbudowano też sztuczne czołgi, zrobione ze sklejki i umieszczono je na południu, faktyczną armie grupując na północy.
Bitwa rozpoczęła się o 21.40 silnym atakiem artylerii, co zaskoczyło Niemców, ale pola minowe przez które miała przeprawić się armia nie zostały do końca oczyszczone. Montgomery zdecydował się na atak na grzbiet Miteirya, który znajdował się na południu, jednak pomimo śmierci dowódcy Niemieckiego, który zmarł na atak serca podczas bombardowania nie udało im się osiągnąć specjalnych korzyści. Stąd też zamiast atakować przyczółki wroga na południu, zdecydowano się na atak na północ, dodatkowo pod osłoną nocy. Gdy ofensywa aliantów zaczęła tracić na sile, Montgomery przegrupował pozostałe oddziały tworząc z nich kilka nowych i po raz kolejny uderzył na wojska Rommela. Odwrót tego drugiego skutecznie wstrzymał rozkaz od samego Hitlera, który brzmiał „zwycięstwo albo śmierć”. Napór aliantów był jednak tak duży, że już 9 listopada wojska Osi były już w całkowitym odwrocie. Wygrana pod El Alamein, pomimo jej wielkiego znaczenia, porównywalnego do zwycięstwa pod Stalingradem, była jednak tylko jedną bitwą z wielu jakie należało stoczyć by wygrac całą wojnę. Wygrana poprzedziła rozpoczętą później operację desantową „torch”, która doprowadziła do całkowitego pozbycia się Niemców z Afryki.