28 listopada 1907 to dzień śmierci Stanisława Wyspiańskiego, poetę, dramaturga i malarza nieoficjalnie zwanego Czwartym Wieszczem Narodowym
Urodził się w Krakowie, w rodzinie rzeźbiarza Franciszka Wyspiańskiego. Jego matką była Maria z Rogowskich. Jego matka zmarła jednak wcześnie gdy Stanisław miał 7 lat, a ojciec nie był w stanie zagwarantować mu odpowiedniej opieki. Stąd też od 1880 roku młody Stanisław wychowywał się u swojego wujostwa, które było bezdzietne toteż traktowało go jako syna. Dodatkowo rodzina, w której przyszło mu dorastać była uważana za jedną z wyższych sfer społeczeństwa, oraz za wysoce rozwiniętą kulturalnie, bywał u nich między innymi Jan Matejko.
Swoją edukację Stanisław rozpoczął w gimnazjum św. Anny w Krakowie. Ówcześnie była to szkoła z wielkimi tradycjami, w której nauczano w języku Polskim, co wtedy nie było powszechną praktyką. W szkole tej kładziono też nacisk na przedmioty związane z historią Polski i polską literaturą. Już w 1886 Wyspiański podjął pierwsze próby literackie starając się zinterpretować obraz Matejki Pt. Batory pod Pskowem.
Rok później, w 1887 zapisał się na wydział filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie skupił się szczególnie na wykładach poświęconych historii sztuki i literatury. Niedługo potem rozpoczął studia malarskie w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Co ciekawe ówczesnym dyrektorem szkoły był Jan Matejko. W 1890 roku Wyspiański zdecydował się odbyć podróż po Europie, odwiedził Włochy, Szwajcarię, Francję czy Niemcy.
W latach 1891-1894 przebywał w Paryżu gdzie wiele malował, a duży wpływ na jego ówczesną twórczość wywarły freski w Panteonie. W tym czasie też zainteresował go teatr. Uczęszczał na różnorakie spektakle operowe, przedstawiające klasyki sztuki francuskiej jak i dzieła Szekspira. Sztuki te zainspirowały go do napisania własnych dramatów takich jak „Legenda” czy „Warszawianka”, które to ukończył już po powrocie do Krakowa w 1894 roku.
Pod koniec lat 90 XIX wieku odegrał znaczącą rolę w rozwijającym się w kraju ruchu modernistycznym. Wykonał polichromię w kościele Franciszkanów oraz kilka witraży. Namalował też pejzaże z kopcem Kościuszki w tle, za które otrzymał nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności. Rozwinął też współpracę z powstającym wtedy w Krakowie towarzystwem Sztuka, a w 1898 roku objął stanowisko kierownika artystycznego tygodnika „Życie”.
W listopadzie 1900 roku wziął udział w weselu swojego wieloletniego przyjaciela Lucjana Rydla, które miało miejsce w Bronowicach. W ten oto sposób powstało słynne dzieło „Wesele”, dzięki któremu Wyspiański zyskał popularność. W następnych latach rozwijał swoją działalność literacką. Powstały wtedy takie dzieła jak „noc listopadowa”, „Powrót Odysa” czy „Sędziowie”. W 1906 roku został profesorem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W jego organizmie jednak dosyć szybko rozwijała się nieuleczalna wówczas kiła, przez co w przeciągu kilku lat Wyspiański ze wspaniałego pełnego wigoru artysty stał się zmęczonym, schorowanym człowiekiem. Jego krakowski pogrzeb oraz złożenie jego ciała do krypty zasłużonych na Skałce stało się manifestacją narodową. W Krakowie do dziś znajduje się muzeum Stanisława Wyspiańskiego w Kamienicy Szołayskich, natomiast rok 2007 został przez sejm ustanowiony rokiem Wyspiańskiego.