Lata 1976-1980 stały się praktyczną klęską Wietnamu i USA. Kłopoty gospodarcze oraz żal i złości mieszkańców, powstawanie gułagów ciężkiej pracy doprowadziły kraj do bankructwa.
W roku po podboju zostały zorganizowane wybory, a bojkot oznaczał utratę kartek żywnościowych. 2 lipca 1976 roku proklamowana została Zjednoczona Socjalistyczna Republika Wietnamu, która po DRW przejęła flagę, hymn i godło, a także metody sprawowania władzy. Ludzie, którzy uznani zostali za przeciwników nowego reżimu zaczynając od wiernych Thien oficerów i urzędników, po sympatyzujących kiedyś z Vietcongiem intelektualistów, zniknęli wcześniej w obozach reedukacyjnych, a innych zgładzono na miejscu.
Liczbę więźniów tych gułagów bambusowych prawdopodobnie było co najmniej dwieście tysięcy. Partia ogłosiła również, że ludzie na południu kraju osiągnęli poziom życia przekraczający możliwości gospodarczych kraju. Dlatego zesłała milion mieszkańców miast do Nowych Stref Gospodarczych na wsi, gdzie zdegradowany styl życia wykorzeniano niewolniczą pracą.
W 1978 roku przeprowadzono upaństwowienie handlu, co zdruzgotało podstawy bytu trudniących się nim wietnamskich Chińczyków, z których czterdzieści tysięcy opuściło kraj. W ślad za nimi na kruchych łódkach jako tak zwanych boat people zbiegło do 1980 roku pół miliona Wietnamczyków. Południe, które mogło być azjatyckim tygrysem dołączyło do najbiedniejszych krajów kontynentu. Po klęsce w Wietnamie prestiż USA w Azji sięgnął dna, a żałosnym symbolem kompromitacji stało się rozwiązanie SEATO dnia 30 czerwca 1977 roku.