Powstanie OWP i ruchu wyzwoleńczego Palestyny na obczyźnie, na którego czele stanów Arafat.
Palestyński ruch wyzwoleńczy był już czynny w okresie międzywojennym, a jeszcze bardziej rozwinął się po wojnie w 1948 roku wśród uchodźców palestyńskich w Egipcie i Syrii, które stały się głównym źródłem i inspiracją. Do 1967 roku ruch ten politycznie był uzależniony od Nasera z którego poparciem zorganizowane zostały w okolicach Gazy oddziały tak zwanych fedainów, czyli ochotników palestyńskich. Ciągłe ataki na żydowskie osiedla i kibuce, przeprowadzane z obszarów sąsiednich państw arabskich były elementem polityki Egiptu i przyczyniły się do zaognienia sytuacji w regionie. W latach sześćdziesiątych działało już ponad 30 różnych organizacji palestyńskich. Część z nich skupiła się w powstałej w 1964 roku OWP, która utworzyła oddziały wojskowe w postaci Armii Wyzwolenia Palestyny.
Wojna sześciodniowa przyniosła OWP wzrost znaczenia na arenie międzynarodowej jako ”szermierzowi sprawy palestyńskiej”. W jej wyniku zdecydowano się na reorganizację ruchu. Wystąpiły tendencje do jego zjednoczenia, czego przejawem stało się utworzenie w 1968 roku Palestyńskiej Rady Narodowej jako parlamentu na obczyźnie oraz wybór na przewodniczącego Komitetu Wykonawczego OWP Jasera Arafata, który był liderem najbardziej aktywnym organizacji Al-Fatah w 1969 roku, a w 1970 powołano zaś Komitet Centralny OWP z zadaniem wytyczania głównych kierunków działalności. Mimo to ruch palestyński wewnętrznie był bardzo podzielony w czym nie małą rolę odegrały rozbieżności co do metod walki, wpływy sąsiadów, różnice ideologiczne, jak i ambicje liderów.
OWP odrzuciła pokojowe uregulowanie kryzysu w regionie bliskowschodnim w drodze częściowych ustępstw i akceptacji Izraela jako państwa. Ruch ten często posługiwał się terrorem, szczególnie na terenach okupowanych przez Izrael. Wywoływało to reakcję władz, które nie cofały się przed stosowaniem brutalnych środków nacisku na ludność palestyńską z wysiedleniem włącznie. OWP nawiązała ścisłe kontakty z ZSRR i krajami komunistycznymi otrzymując duże wsparcie militarne i ekonomiczne. Aktywność partyzantki palestyńskiej zrodziła silne konflikty w świecie arabskim. W państwach jak Syria, Liban i Jordania ograniczono ich swobodę. Był to wynik akcji Izraela zmierzający do likwidacji baz partyzanckich znajdujących się na obszarze sąsiednich krajów arabskich. Duże obawy rządów tych państw przed liczebnie i militarnie silną palestyńską ludnością uchodźczą. W Jordanii Palestyńczycy stanowili przeszło połowę mieszkańców i próbowali dokonać przewrotu. Zapobiegła temu szybka i zdecydowana reakcja króla Husajna we wrześniu 1970 roku, kiedy to wojska rządowe krwawo rozprawiły się z fedainami tak zwany czarny wrzesień. Wysiłki państw arabskich zapobiegły walkom z Syrią, która wkroczyła do Jordanii, by wesprzeć Palestyńczyków. Oddziały palestyńskie zmuszono do przeniesienia się do Libanu. Jej słynną akcją był w 1972 roku atak na drużynę sportową Izraela . Powstała też organizacja „czarny wrzesień”.