26 września 1816 roku zmarł w Warszawie jeden z najwybitniejszych polskich generałów przełomu XVIII i XIX wieku. Michał Sokolnicki, bo o nim mowa zasłynął ze znakomitego zmysłu strategicznego i wrodzonej charyzmy. Był również wybitnym inżynierem wojskowym i znaczącym politykiem tamtego okresu.
Michał Sokolniki urodził się w Wierzei, jako syn Franciszka Sokolnickiego i Urszuli z Poklateckich. W latach 1777-1780 podjął studia w Szkole Rycerskiej w Warszawie, którą ukończył ze stopniem porucznika, oraz ze specjalizacją w sferze budownictwa i fortyfikacji. Gdy w 1792 roku wybuchła wojna polsko-rosyjska został kwatermistrzem generalnym armii litewskiej. Zasłynął z licznych planów budowania budowli warownych, które miałyby zatrzymać ataki Rosjan.
W 1974 roku wybuchła Insurekcja Kościuszkowska, a Sokolniki został mianowany na pułkownika, a od samego Kościuszki uzyskał zezwolenie na stworzenie swojego oddziału. Ze swoją armią, stoczył kilka dosyć znaczących walk w całym powstaniu. Brał udział między innymi w obronie Warszawy przed Prusakami, czy w tak zwanej wyprawie wielkopolskiej, podczas której stoczył bitwy pod Kamionną, Bydgoszczą czy Toruniem. Gdy 24 grudnia Ignacy Zakrzewski będący prezydentem Warszawy i inni oficjele zostali skazani na zesłanie do Petersburga, Sokolniki dobrowolnie im towarzyszył, dbając po drodze o ich zdrowie i życie.
Gdy w 1796 roku umarła caryca Katarzyna II razem z Zakrzewskim opuścił Petersburg i pomógł mu udać się do jego majątku w Żelechowie. Następne lata to okres licznych podróży Michała. W 1797 roku na przykład udał się do Paryża gdzie stworzył tak zwaną Legię Naddunajską, w której wykorzystując plany i sojusze polsko-francuskie rozprawiał na różnorakie tematy polityczne, takie jak na przykład imperialistyczne zamiary Rosji. Gdy po kilku latach zostały tworzone legiony polskie, Sokolniki otrzymał w 1800 roku nominację na szefa jednej z brygad, gdzie zdobył cenne doświadczenie walcząc u boku Francuzów w wojnie z Austrią.
6 lat później w 1806 roku odbył u boku Napoleona tak zwaną kampanię pułtuską, po której otrzymał Krzyż Legii Honorowej. 1 sierpnia 1808 roku otrzymał ostateczny Patent Królewski na mocy którego został mianowany generałem brygady wojsk Księstwa Warszawskiego. Już rok później otrzymał od Napoleona nominację na generała dywizji. Został też odznaczony Krzyżem Komandorskim Virtuti Militari. W 1812 roku brał udział w podróży Napoleona do Królewca, po czym stał się jednym z najważniejszych żołnierzy francuza zostając mianowanym do jego służby przybocznej. W kampanii 1813-1814 Sokolnicki prowadził rozpoznanie w obozach wrogich armii rosyjskich, pruskich czy austriackich. Prowadził też liczne działania wojenne. Ostatnie lata życia spędził w Warszawie nie będąc powoływany do żadnych ważniejszych zadań. Zmarł 26 września 1816 roku wyniku wypadku, któremu uległ podczas parady wojskowej.