Egipt to największe państwo starożytnego Wschodu w północno-wschodniej Afryce.
Cywilizacja starożytnego Egiptu to cywilizacja rzeczna, ponieważ rzeka Nil odegrała w jej życiu ogromną rolę.
Warunki naturalne sprzyjały rozwojowi rolnictwa.
Rozwój rolnictwa wymagał stworzenia nawadniania – systemu nawadniania pól za pomocą sztucznych kanałów, zbiorników itp.
Powstanie państwa starożytnego Egiptu
Powstanie państwa zaczyna się od zjednoczenia plemion wokół świątyń. Na czele takich stowarzyszeń (nomy) stali księża.
4-3 tys. p.n.e. – nomy Górnego i Dolnego Egiptu zjednoczone w dwa duże stowarzyszenia państwowe.
3 tys. p.n.e. – walka tych stowarzyszeń zakończyła się zwycięstwem władców Górnego Egiptu. Powstało jedno państwo. Stolicą jest Memphis.
Ten okres w historii Egiptu nazywany jest Wczesnym Królestwem.
Despotyzm jest formą państwa, w której cała pełnia władzy, nieograniczona prawem, należy do jednego dziedzicznego monarchy.
W despotyzmie wola despoty jest uważana za prawo.
Struktura społeczeństwa
Osobliwością struktury społeczeństwa jest hierarchia.
Hierarchia to sekwencyjny układ warstw społecznych lub rang służby od niższych do wyższych, w kolejności ich podporządkowania.
Struktura społeczeństwa:
- Faraon jest wszechmocnym i deifikowanym władcą
- Najwyższą szlachtą są kapłani, arystokracja plemienna i wojskowa.
- urzędnicy
- kupcy, wojownicy
- rzemieślnicy, rolnicy (wolni chłopi)
- niewolnicy
Najważniejsze daty w historii Egiptu
Koniec III tysiąclecia p.n.e. – okres rozdrobnienia politycznego.
W środku II tysiąclecie p.n.e. – zjednoczenie Egiptu. Stolicą są Teby.
XV wiek. p.n.e. – Egipt podbił Syrię, Palestynę, Nubię.
525 p.n.e. – zdobycie Egiptu przez Persję.
Od 332 p.n.e. – Dominacja grecko-macedońska.
Od 30 p.n.e. – Egipt stał się prowincją rzymską.