Miejsce starożytnego Byblos leży na libańskim wybrzeżu, około 40 kilometrów na północ od Bejrutu. Jest zamieszkiwane nieprzerwanie od późnego neolitu (ok. 5000 roku p.n.e.), a według tradycji jest to najstarsze miasto na świecie. Grecy nadali temu miejscu nazwę Byblos, ponieważ importowali przez miasto egipski papirus lub byblos. Egipcjanie nazywali to Kebeny, ale dla jego mieszkańców nazwa miasta brzmiała Gubal, a później Gebal. Byblos nadal jest nazwą stanowiska archeologicznego, ale nazwa miasta w języku arabskim brzmi Jebeil.
Przez wieki zapomniano o położeniu starożytnego miasta, aż do odkrycia go przez francuskiego uczonego Ernesta Renana w 1860 roku. Leżało ono pod miastem Jebeil, a ściany jego domów zawierały wyryte kamienie ze starożytnej przeszłości miasta. W latach 1919-1924 podczas wykopalisk Pierre’a Monteta odkryto grobowce dziewięciu starożytnych władców Byblos. Maurice Dunand zastąpił Monteta, prowadząc wykopaliska w latach 1925-1975.
IV wiek n.e. geograf Strabon opisał Byblos jako „miasto na wysokości, w niewielkiej odległości od morza”. Miał doskonałe położenie geograficzne, gdzie krzyżowały się szlaki handlowe z północy i południa. Miasto zostało zbudowane na cyplu, za którym góry Libanu zbliżały się do morza, zapewniając łatwy dostęp do rozległych lasów cedrowych i zasobów rudy miedzi. Po obu stronach cypla znajdowały się zatoki stanowiące naturalne przystanie, z których większa znajdowała się na południu. Po północnej stronie leżało górne miasto, czyli akropol, w którym znajdowały się pałace i świątynie. Porty nie były szczególnie duże, ale całkiem zdolne do obsługi towarów, które wpływały i wypływały z Byblos. Eksport obejmował wino i oliwę kananejską oraz najważniejsze – drewno.
Najwcześniejszy przykład alfabetu fenickiego (ok. 1000 roku p.n.e.) znajduje się na sarkofagu króla Ahirama z Byblos. Zachowały się pozostałości z blisko 3000 lat kontaktu z Egiptem, w tym artefakty z imionami faraonów ze wszystkich epok. Handel został zakłócony około 2300 roku p.n.e. przez plemiona Amorytów najeżdżających z pustyni równinę przybrzeżną i atakujących Byblos. Miasto szybko się odrodziło i wkroczyło w okres wielkiego dobrobytu, który trwał aż do przybycia ludów morskich w XIII wieku p.n.e. Epoka żelaza (1200-586 p.n.e.) zapoczątkowała epokę fenicką Byblos: mieszankę przybrzeżnych Kananejczyków i ludów morskich. Po 1000 roku p.n.e. miasto nigdy nie było całkowicie niezależne od wielkich mocarstw, Asyrii, Babilonu i Persji.
Byblos zawsze stawiał handel na pierwszym miejscu i poddawał się swoim zwierzchnikom, w tym Aleksandrowi Wielkiemu, któremu poddał się i został oszczędzony. Po podboju Aleksandra miasto powoli przyjęło grecką kulturę i język. Przybycie Rzymian w 64 roku p.n.e. przyniosło miastu trzy stulecia pokoju i dobrobytu, a także budowę świątyń, teatrów i łaźni. Cesarskie rządy bizantyjskie sprowadziły do miasta chrześcijańskiego biskupa, ale z tego okresu zachowało się niewiele pozostałości. W 636 roku n.e. miasto znajdowało się pod panowaniem arabskim, aż do przejęcia go przez krzyżowców w 1104 r. Około 1215 r. krzyżowcy zbudowali kościół św. Jana Chrzciciela. W 1289 roku miasto poddało się Mamelukom, a w XV wieku Byblos zostało przejęte przez Turków osmańskich, pod których rządami Jebeil funkcjonował jako mało znany port rybacki.